Πάνω σε όσα κόπρισε ο Φίλης μαζεύτηκαν μία προς μία όλες οι παχιές μύγες της καθεστωτικής προόδου. Από την Ρεπούση, τον αερογάμη Τατσόπουλο και την φυλλάδα πατσαβούρα της Αγίου Κωνσταντίνου, που έβγαινε κάποτε με χαρτί του Τσαουσέσκου, ως τον κλαρινογαμπρό της Ντόρας και τα ρετάλια της «Εφημερίδας των Συντακτών», τους ιούς της βιοχλαπάτσας, που κακογέρασαν και μυαλό δεν έβαλαν.
Ο Φίλης, με την επιστημοσύνη προοδευτικού ταβλαδόρου και κατόχου PhD σε πατσατσίδικο, απεφάνθη πως οι Πόντιοι δεν υπέστησαν Γενοκτονία αλλά «εθνοκάθαρση», διότι δεν ήταν «βιομηχανοποιημένη εξόντωση».
Στην ασήμαντη εξοχότητα του και σε όλο τον συρφετό που σήκωσε την βρώμικη γροθίτσα του για να στηρίξει αυτές τις κεμαλικές τερατολογίες, έχει απαντήσει σε ανύποπτο χρόνο ο σπουδαίος ιστορικός μας, ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.
Το 1997 είχα διαβάσει σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» μια συγκλονιστική φράση για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού: «Ένα Άουσβιτς εν ροή». Αφού αρκετοί σφάχτηκαν ή κάηκαν ζωντανοί σε σπίτια, αχυρώνες, εκκλησίες, οι επιζήσαντες, γυναικόπαιδα, γέροι, άνδρες, απογυμνωμένοι από χρήματα, εφόδια και σε πολλές περιπτώσεις και από τα ρούχα που φορούσαν, οδηγήθηκαν σε Πορείες Θανάτου μέσα από χιονισμένα άγρια βουνά ή άνυδρους ερημότοπους. Στην διάρκεια των πορειών αυτών οι ένοπλοι φρουροί-συνοδοί, με την σύμπραξη των απλών τούρκων κατοίκων των περιοχών που διέρχονταν οι φάλαγγες, βίαζαν γυναικόπαιδα, έσφαζαν, λήστευαν, ενώ η πείνα, η δίψα, οι αρρώστιες, το δριμύ ψύχος ή η εξοντωτική ζέστη θέριζαν εκατόμβες. Ολόκληρα χωριά κυκλώνονταν και μέσα σε λίγες ώρες μετά από όργια βιασμών, δολοφονιών και λεηλασιών, οι επιζήσαντες Έλληνες του Πόντου ξεκινούσαν την μαρτυρική πορεία προς τον θάνατο.
Οι Τούρκοι λοιπόν, δεν είχαν θαλάμους αερίων, ούτε κρεματόρια. Σφάζανε στο γόνατο, στις άκρες των δρόμων, έπιαναν τα βρέφη και τα νήπια από τα πόδια και τους χτυπούσαν τα κεφάλια στα βράχια, ώσπου να χυθούν τα μυαλά έξω ή μετέτρεπαν σε κρεματόρια ζωντανών ανθρώπων σπίτια και εκκλησιές, κλειδώνοντας τους μέσα και βάζοντας φωτιά.
Ο Φίλης όμως και τα συντρόφια του είναι γκατζετιάρηδες, «προοδευτικά» φρικιά της τεχνολογίας. Αφού τα μεμέτια σφάζανε στο γόνατο ή βάζανε μπουρλότο στους ανθρώπους χωρίς τευτονική βιομηχανική οργάνωση, τότε δεν είναι Γενοκτονία.
Αυτοί όλοι αντηχούν τα κεμαλικά επιχειρήματα, λένε τζάμπα, αυτά που οι Τούρκοι ξοδεύουν δισεκατομμύρια για να τα προωθήσουν. Άλλωστε σύμμαχοι ήσαν τότε κεμαλικοί πρωτοφασίστες, ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι του κι η ελληνική αριστερά, αυτή η ιταμή και προδοτική, που μαχαίρωνε πισώπλατα των αγώνα των δυο στρατιωτών παππούδων μου στο Σαγγάριο. Πίσω, βαθιά, στα έγκατα της σάπιας σκέψης όλων αυτών των φαιδρών αλλά επικίνδυνων μηδενιστών, υπάρχει το βαθύ μίσος απέναντι στο Έθνος, την Ιστορία του, τις διεκδικήσεις του. Γι’ αυτό θέλουν όσα πιο πολλά μπορούν να τα στρεβλώσουν, να τα αμφισβητήσουν, να τα υποβαθμίσουν ή να τα σβήσουν στην λήθη. Να μείνει μόνο η αταξική, διεθνιστική κοπριά τους. Νομίζουν.
Το Έθνος σύσσωμο κι η Ιστορία του θα σκουπίσει τα παπούτσια του πάνω στα μούτρα τους. Θα μείνουν στην Ιστορία ευθυγραμμισμένοι με τον Κεμάλ, τον δάσκαλο του Χίτλερ, μαζί με τους αρνητές της Εβραϊκής Γενοκτονίας, χέρι – χέρι με τον Irving κι όλους τους περιθωριακούς νεοφασίστες, που έχουν ανάλογα «επιστημονικά» επιχειρήματα για τον αναθεωρητισμό τους. Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα του ΣΥΡΙΖΑ.
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)
