Βια και αυτόκλητοι τιμωροί

Οι νεκροί είναι πάντα βολικοί. Δεν θυμώνουν, δεν διαμαρτύρονται, δεν διαψεύδουν. Στο όνομά τους μπορούν να γίνουν αίσχη, να φορτωθούν ιδεοληψίες, να χτιστούν προφίλ και καριέρες και, κυρίως, να ανθήσει, σαν δύσοσμο παρασιτικό φυτό, η υποκουλτούρα του μίσους. Βλέπουμε δύο παράλληλες τέτοιες υποκουλτούρες. Μια αριστερίστικη υποκουλτούρα μίσους και βίας, εφάμιλλη και ανταγωνιστική του χρυσαυγίτικου κεντροευρωπαϊκού φυλετισμού, ξένου στον ελληνικό τρόπο, που οδήγησε επίσης στο μίσος και αναπόφευκτα στο έγκλημα, στο οποίο οι απέναντι απάντησαν επίσης με έγκλημα.
 
Κάντε μια διαδικτυακή βόλτα στους αντιεξουσιαστικούς, αριστερίστικους και εν γένει «επαναστατικούς» ιστότοπους και θα δείτε μια απίθανη ρητορική μίσους, προτροπής σε βία και εγκωμιασμού τέτοιων πράξεων. Κρεμάλες, σφαίρες, ρόπαλα πάνε κι έρχονται, με καταιγιστικούς υστερικούς ρυθμούς.
 
Οπως δεν είχε ευθύνη ο Γρηγορόπουλος, δεν έχει και ο Φύσσας για όσα γίνονται από κάποιους στο όνομά τους. Εκεί που αναπαύονται, αμέτοχοι κι ανύποπτοι, δεν μπορούν να κάνουν κάτι για όσα γίνονται ερήμην τους αλλά στ' όνομά τους. Είναι παλιά η συνταγή. Οταν οι βάνδαλοι ή και οι φονιάδες (βλ. Marfin) των συγκεντρώσεων, η μειοψηφία του κόσμου, που πάντα παίρνει την «πρωτοβουλία», τις μολότοφ και τα ρόπαλα στα χέρια της, μένουν άπιαστοι, είναι «μπάτσοι» και «προβοκάτορες». Oταν συλλαμβάνονται, τότε αμέσως γίνονται αγωνιστές, πολίτες που αμύνονται στην αυθαίρετη βία της Αστυνομίας. Κουτοπόνηρη η «επανάσταση» ή μάλλον πιστή στην αρχή να μην παραδέχεσαι τίποτα και να χρησιμοποιείς τις αδυναμίες του συστήματος εναντίον του. Το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών που έγινε ρημαδιό, αν δεν κάνω λάθος, δεν είναι άντρο της ντόπιας και ξένης αντίδρασης, των μοναρχοφασιστών κ.λπ. Τα αστικά λεωφορεία, αν πάλι δεν κάνω λάθος, δεν είναι όργανα του ιμπεριαλισμού και των δανειστών, αλλά αγκομαχώντας μεταφέρουν τους απλούς ανθρώπους, από τους οποίους και έχει πληρωθεί και η τελευταία βίδα τους, στον προορισμό τους. Οι δε τράπεζες, εκτός του ότι είναι ασφαλισμένες, άρα μια τρύπα στο νερό, σύντροφοι, όταν τις καίνε, απλά, για άλλη μία φορά, με άλλον έναν τρόπο, ταλαιπωρούνται οι απλοί άνθρωποι.
 
Μόνον όποιος δεν διαβάζει τον «χώρο» πιστεύει στις θεωρίες περί «μπάτσων» και «προβοκατόρων». Για τους «καθαρούς» οπαδούς του Λένιν ή του Μπακούνιν και του Νετσάγεφ, η βία και η καταστροφή είναι αναγκαία εργαλεία και μέσο για την επίτευξη του μεγάλου σκοπού, τουτέστιν της επανάστασης. Επιδιώκουν την καταστροφή και τον κοινωνικό πόλεμο, την μπαχαλοποίηση της παρούσας κοινωνίας, διότι η βία και το συνεπαγόμενο χάος θα διαλύσουν τον μπαμπέση τον καπιταλισμό, το μισητό έθνος, τους «φασίστες», που δεν είναι απλά οι χρυσαυγίτες αλλά όοοοολη η Δεξιά και σύμπας ο αστικός κόσμος, από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έως τις παρυφές της Αριστεράς.
 
Ετσι, λοιπόν. Ασύλληπτοι οι μπάχαλοι; Μπάτσοι και προβοκάτορες. Στη ΓΑΔΑ με χειροπέδες; Λαϊκοί αγωνιστές και ο ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλίας/Opus Dei πιάνει στασίδι συμπαράστασης.
 
Επαναλαμβάνω τη δεξιά «αστικοδημοκρατική» θέση. Στη δημοκρατική Πολιτεία το μονοπώλιο της βίας το έχει μόνο το κράτος, διά των εντεταλμένων οργάνων του, όταν εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους. Το έχουν τα Σώματα Ασφαλείας και οι Ενοπλες Δυνάμεις, όταν τα μεν καταστέλλουν το έγκλημα και διαφυλάσσουν τη δημόσια τάξη, οι δε αντιμετωπίζουν επιβουλή από εξωτερικό εχθρό. Ούτε το αυτόκλητο αλλοδαπών και οι vigilante της Χρυσής Αυγής ούτε οι επίδοξοι μπολσεβίκοι ή μαχνοβίτες.
 
Διότι την ανομία και το χάος τα πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι, η ζωή και η υγεία τους, τα παιδιά τους, η περιουσία τους, η ποιότητα ζωής τους. Διότι οι υποκινητές και οι στελεχάρες, ένθεν κακείθεν, έχουν τον τρόπο τους, τη βολή και την ασφάλειά τους. Τη σφαίρα, τη μαχαιριά, τη ροπαλιά, φυσική συνέπεια της ρητορικής του μίσους, θα τις φάνε στην καρδιά ή στο κεφάλι οι απλοί άνθρωποι, που είναι φιλειρηνικοί στην πορεία, που προσπαθούν να γυρίσουν σπίτι τους, που αναγκαστικά είναι στη δουλειά τους και ίσως γίνουν παρανάλωμα στην «επαναστατική» φωτιά ενός καθάρματος ή σφάγια στο λεπίδι ενός άλλου, «άριου».
 
Η υποκατάσταση των οργάνων της Πολιτείας από αυτόκλητους «τιμωρούς», η ανομία από εν συγχύσει «επαναστάτες» είναι απαράδεκτες και το οργανωμένο κράτος, στο οποίο όλοι μας εκχωρήσαμε το μονοπώλιο της βίας, για να μην αλληλοφαγωθούμε, οφείλει να είναι αυστηρό.
 
Με θλίψη δε βλέπει κανείς θρασεία και νεοεκλεγείσα της βαριάς μπεγλεράτης προόδου να κηρύσσει μια άλλη ανομία, ως τάχα... προοδευτικιά πράξη, αρνούμενη την αξιολόγηση των υπαλλήλων. Τότε ενσυνείδητα δύναται να υποθάλπει τύπους, όπως ο σύζυγος της κ. βουλευτού, που ήταν λάβρος κατά της αξιολόγησης, τιμητής πολλών και τελικά είχε πλαστό πτυχίο, με το οποίο όμως δούλεψε, δίδαξε (!) και πήρε και σύνταξη, αφού είχε φάει τη θέση κάποιου που είχε αληθινό πτυχίο. Συμπυκνωμένη η «προοδευτική» νεοελληνική λαμογιά και υποκρισία. Οποιοι, λοιπόν, αρνούνται να παράσχουν στοιχεία κι εμποδίζουν τον έλεγχο και την αξιολόγηση είναι οπαδοί και συνεργοί της ανομίας, ένα άλλο είδος μπαχαλάκηδων, που η θέση τους είναι επίσης στο εδώλιο. Διότι η ανομία των γραφείων, η διαφθορά των διαδρόμων είναι εξίσου επικίνδυνες με αυτές του πεζοδρομίου. Διότι νόμος δεν είναι το «δίκιο» όποιου του καπνίσει...
 
Φαήλος Κρανιδιώτης