Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Κάθε φορά που ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης τοποθετείται γιά θέματα που αφορούν την Ελλάδα και επηρεάζουν δραματικά τον ελληνικό λαό, αυθόρμητα τίθενται διαφόρων ειδών ερωτήματα, όπως π.χ.: «Που ζει», «που ήταν» ή «γιατί δεν μιλά» (για την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον ίδιο όταν το «μαύρο χρήμα» κυκλοφορούσε στα ψηλά δώματα).
Ο τρόπος με τον οποίο γράφει είναι ως να μιλά για μία άλλη χώρα ή ως να νοιώθει ας πούμε ένας…
Ελβετός –για να μην γράψω Γερμανός και παρεξηγηθώ- που απευθύνεται σε ξένους υπηκόους. Τα κείμενά του βρίθουν σχολίων και παρατηρήσεων, αλλά από αυτά απουσιάζουν αναφορές για το τί πρέπει να γίνει. Δεν καταθέτει καμία πρόταση για την επίλυση της κρίσης, και παρουσιάζεται αμέτοχος για όλα αυτά που συμβαίνουν στους πολίτες. Ενα άλλο στοιχείο που πηγάζει από τα άρθρα του είναι η κινδυνολογία. Και βεβαίως απουσιάζει εντελώς η ευαισθησία και η συμπόνια για τους πολίτες της χώρας.
Γράφοντας στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, ο πρώην πρωθυπουργός υπέπεσε σε ένα ακόμα ατόπημα. Παρουσιάζεται ως «λαγός» αυτών που στοχεύουν να εκδιώξουν την Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ, γράφοντας ότι «το σενάριο της Ιφιγένειας, η Ελλάδα να θυσιασθεί για να επανέλθει “ούριος άνεμος” στην Ευρωζώνη, παραμένει πιθανό». Εάν μετά την άνευ προηγουμένου κρίση, που δημιούργησαν οι πολιτικοί, προεξάρχοντος και του κ. Σημίτη, θα μας επιβάλουν τη δραχμή, τότε χρειάζονται όλοι ένα γερό ξύλο. Και το εννοώ.
Ο κ. Σημίτης δικαιολογεί τον παραπάνω ισχυρισμό του με το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αν και όταν ο διάδοχός του στο ΠΑΣΟΚ έσερνε τη χώρα στον σκληρό μηχανισμό του ΔΝΤ και της Ε.Ε., προτίμησε να κρυφθεί και να μην τοποθετηθεί. Ισως και κατά βάθος να χαιρόταν που ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος τον είχε διώξει από το ΠΑΣΟΚ, οδηγούσε την Ελλάδα στα βράχια λόγω της ανικανότητάς του να αντιληφθεί νωρίς ότι η χώρα κινδύνευε. Διότι αν το είχε αντιληφθεί, πιστεύω ότι δεν θα χάριζε αυξήσεις μέχρι τον Ιανουάριο του 2010. Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι το είχε καταλάβει και έσπρωχνε τη χωρα και το λαό μία ώρα αρχύτερα στην καταστροφή. Αλλά αυτό είναι θέμα βιβλίου, όχι άρθρου.
Ο κ. Σημίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε για την καταστροφή της οικονομίας, ούτε για την άνθηση της διαφθοράς. Αποδεικνύεται από τις αποκαλύψεις για τις μίζες του υπουργείου Αμυνας, ότι οι πολιτικοί που ο ίδιος διόρισε και τους είχε στον κύκλο των φίλων και των συνεργατών του, ήταν αυτοί που απαιτούσαν και λάμβαναν τις μίζες. Εκατομμύρα ευρώ δόθηκαν σε υπουργούς και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, και όπως αποδεικνύεται οι περισσότερες μίζες δόθηκαν επί πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη.
Οι υποστηρικτές του πρώην πρωθυπουργού προβάλλουν την αθωότητά του με την έωλη δικαιολογία ότι «δεν ήξερε». Συζητώντας το θέμα με φανατικό οπαδό του στο χώρο των τραπεζών, αντέτεινε ότι ο ίδιος δεν πήρε ούτε ένα ευρώ και ότι δεν είχε τρόπο να τους αποτρέψει, απλά επειδή δεν είχε ιδέα ότι πίσω από την πλάτη του γινόταν πάρτι με τς μίζες.
Στις σοβαρές χώρες, έτσι και αλλιώς, την ευθύνη έχουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί. Μόνο στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί δακτυλοδείχνουν τους υπουργούς τους και τους συνεργάτες τους. Εάν ένας ηγέτης δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, είναι οτιδήποτε άλλο από ηγέτης. Και ο κ. Σημίτης, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να αποσείσει τις πολλές που έχει, δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ότι με τον τρόπο αυτό μηδενίζει την οκταετία διακυβέρνησης της χώρας από τον ίδιο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εχοντας γνώση του περιεχομένου των εγγράφων για τη συμφωνία της Μαδρίτης, μεταξύ του κ. Σημίτη και του τότε προέδρου της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, αλλά και των ντοκουμέντων για την υπόθεση Οτσαλάν, πιστεύω ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να αρχίσει να ετοιιμάζει την απολογία του…
ΠΗΓΗ: Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου