«Οι σύντροφοι απ’ τους άλλους πλανήτες…»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Τι είναι καλύτερο για μας και την Πατρίδα; Μα αυτό που αποδεδειγμένα λειτουργεί κι άλλού, θετικά κι επί μακρόν. Οι άνθρωποι ζουν καλύτερα στις χώρες που έχουν κοινοβουλευτική δημοκρατία, μικτή οικονομία, πολυποίκιλη παραγωγική – οικονομική δράση. Ο άγριος, πούρος νεοφιλελευθερισμός και ο «μαρξισμός – λενινισμός», όπου κι αν εφαρμόστηκαν, κλάψανε μανούλες. Στις χώρες της νεοφιλελεύθερου ζούγκλας, όπως στην Λατινική Αμερική ή και τις ίδιες τις ΗΠΑ, οι κοινωνικές διαφορές έγιναν χαοτικές αλλά στις χώρες όπου οι ποικιλόχρωμοι κομμουνιστές πήραν την εξουσία, το αίμα έφτασε ως το γόνατο και η μιζέρια κι η ανελευθερία μοιράστηκαν σε ίσες γενναίες μερίδες για όλους. Πλην βεβαίως των μελών της κομματικής γραφειοκρατίας, που είναι «πιο ίσοι απ’ τους άλλους». Πχ στην Γαλλία, τη Σουηδία, τη Δανία, οι άνθρωποι ζουν καλύτερα από αλλού, μ’ όλα τα σκαμπανεβάσματα της Ιστορίας και τις κρίσεις. Σίγουρα καλύτερα από την Β. Κορέα, την Κούβα, τις χώρες τις πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Η θεωρία των Μαρξ, Έγκελς, Λένιν απέτυχε παντού. Έφερε αίμα, βαρβαρότητα κι ανελευθερία. Προσπάθησαν πολλοί να ξηλώσουν το κέρδος από την οικονομία κι επειδή η απληστία και η φιλοδοξία είναι στην ανθρώπινη φύση, κάποιοι επιδίωξαν το κέρδος μέσα από την διαφθορά. Και το πήραν, αφού παράλληλα εκατομμύρια πέθαναν με μια σφαίρα στο σβέρκο, στην φυλακή, την εξορία ή απλά από πείνα. Όταν ο Τσε πήγαινε να σκοτωθεί για τις ιδέες του στην Βολιβία, ήδη πολλοί κουβανοί σύντροφοι του βούλιαζαν στην αγκαλιά της γραμματέως τους και στα μικρά ή μεγάλα προνόμια τους. Η ισότητα είχε πάει περίπατο, πριν έρθει.

Είτε αρέσει λοιπόν, είτε όχι το κέρδος είναι απαραίτητο κίνητρο και «καύσιμο» της οικονομικής ανάπτυξης.

Μόνο εδώ και σε κάποιες τριτοκοσμικές νησίδες της ανθρωπότητας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τολμούν στα σοβαρά να υποστηρίζουν το νεφέλωμα ουτοπικής βαρβαρότητας της μαρξιστικής θεωρίας.

Ένα κομμάτι των εγχωρίων δυσαρεστήθηκε με την εκλογή του Κουτσούμπα ως Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ. Θέλανε τον Μπογιόπουλο, που ‘ναι πιο πιασάρικος και θέλει συμμαχίες. Διάβασα το βιβλίο του με τον α λα Κλίντον τίτλο, για μας τους  ηλίθιους, που δεν παραδεχόμαστε ότι φταίει ο καπιταλισμός και μόνον. Συμπέρασμα; Κομψευόμενος. Φαίνεται κι απ’ την πόζα στη φωτογραφία. Εκεί δε στο τέλος, στο κεφάλαιο «Ζητείται Λένιν», λείπει ο υπότιτλος «Εγώ, εγώ, εγώ»!

Για να μην είμαι άδικος όμως διάβασα προσεκτικά το «δια ταύτα», να δω τι προτείνει τέλος πάντων; Κοινωνικοποίηση όλων των μέσων  παραγωγής, αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους βασικούς κλάδους, κοινωνικοποίηση της αγροτικής γης, παραγωγικοί συνεταιρισμοί κλπ. Με ρώτησε κι η μάνα μου «τι σημαίνει κοινωνικοποίηση της γης»; Της είπα «εσύ θα μαζεύεις τις ελιές, που φύτεψε ο παππούς πριν 80 χρόνια, αφού ξεχέρωσε το ρουμάνι, θα βγάζεις το λάδι στο λιοτρίβι και θα το δίνεις να το διαχειριστεί ο Μπογιόπουλος». Πως το λέγαμε παλιά στο σινεμά; Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε.

Μετά από τις σχοινοτενείς επαναλήψεις κι αναλύσεις, με αβανταδόρικες ατάκες, της βασικής θεωρίας, χωρίς μισή αναφορά στο έρμο το Έθνος, καταλήγει στην παλιά μουχλιασμένη συνταγή της αποτυχίας.

Γνωστό το επιχείρημα. Η «επιστημονική» θεωρία του μαρξισμού είναι σωστή αλλά εφαρμόστηκε λάθος. Ναι, ε; Απέτυχαν λοιπόν ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Φιντέλ, που, όσο να ‘ναι, ήταν μεγαλύτερα μεγέθη από τον Σκουρλέτη, τον Αλαβάνο και τον Μπάμπη Αγγουράκη και θα επιτύχουν τούτοι εδώ;

Λοιπόν, απλά πράγματα. Δεν είναι «επιστημονική» θεωρία. Το αποδεικνύει η παταγώδης αποτυχία της, παντού, πάντα κι απ’ όλους όσοι αποπειράθηκαν την εφαρμογή της.

Δεν είναι παρά μια ψευδοθρησκεία, χωρίς Θεό αλλά με ψευδοπροφήτες, ψευτοαγίους, υποσχόμενο παράδεισο και δόγματα. Με φανατισμό και τύφλωση. Το ξαναείπα, κάτι σαν ιεχωβάδες που όμως πιστεύουν και στην βία. Απόδειξη τα δεκάδες εκατομμύρια που κατάπιαν ο Λένιν κι ο Στάλιν, οι ασύλληπτες εκατόμβες στην Κίνα, στην Καμπότζη κι άλλού, που σε μικρότερη κλίμακα εφαρμόστηκε και σε άλλους λαούς. Κι εδώ, στην χώρα του φωτός, δούλεψε καλά το λεπίδι και το ντουφέκι. Και μια ιστορική παρατήρηση. Η επάρατος εμφυλιοπολεμική Κεντροδεξιά έδινε και δήλωση μετανοίας. Χιλιάδες την σκαπούλαραν μέσω αυτής κι έζησαν για να μετανοιώσουν πολύ αργότερα για το μάταιο των πεποιθήσεων τους κι έκαναν παιδιά κι εγγόνια. Όποιος όμως αντίθετος έπεφτε τότε στα χέρια τους, πήγαινε γραμμή για τον Αχέροντα. Η Αριστερά δεν είχε ποτέ δηλώσεις μετανοίας για τους αντιπάλους της.

Αυτή η μανιχαϊστική, γιαχωβίτικη κι όλως παράλογη προσέγγιση τους για τα πράγματα είναι διαχρονική. Το βλέπει πχ κανείς στην υστερική και εθνικά, κοινωνικά βλαπτική τους θέση πάνω στην λαθρομεταναστευτική εισβολή. Αφού δεν υπάρχουν Έθνη, μόνο εργάτες, πώς να τους βγει στην εξίσωση ως αποτέλεσμα το λογικό «δεν χωράμε άλλους και πρέπει να φύγουν κι αυτοί που ήρθαν»;

Και ως ψευδοθρησκεία, η Αριστερά το ‘χει στην κούτρα της ν’ ασχολείται με το γένος των αγγέλων. Ένα παράδειγμα με άφησε ενεό για το βάθος της θρησκευτικής αφοσίωσης τους στην θεωρία αλλά εξηγεί κι αποδεικνύει πολλά. Ούτε οι πρώτοι Χριστιανοί, ούτε οι πρώτοι καμηλιέρηδες κατσαπλιάδες σύντροφοι του Μωάμεθ δεν ήταν τόσο φανατικά λεπτολόγοι με τα πιο απίθανα πράγματα.

Το αναφέρει ο εξαίρετος περουβιανός συγγραφέας Σαντιάγο Ρονκαγιόλο στο βιβλίο του «Η τέταρτη ρομφαία», εκδόσεις Καστανιώτη. Είναι η βιογραφία του Αμπιμαέλ Γκουσμάν, του έγκλειστου εδώ και χρόνια ηγέτη του Φωτεινού Μονοπατιού, των μαοϊκών ανταρτών των Άνδεων. Ξεκίνησαν τον ένοπλο αγώνα τους το 1980, κρεμώντας δύστυχα αδέσποτα σκυλιά στους φανοστάτες της Λίμα, με πινακίδες «Τενγκ Σιαο Πινγκ, σκύλας γιε», οργισμένοι για την απόκλιση του τότε κινέζου ηγέτη από την «μαοϊκή καθαρότητα».

Εκεί λοιπόν στο μακρινό Περού, κάποια στιγμή στα τέλη του ’60, το αριστεριλίκι ήταν μόδα παγκοσμίως, αν δεν ήσουν κάποιου είδους κομμουνιστής ούτε γκόμενα δεν έβγαζες. Υπήρχαν λοιπόν καμμιά εβδομηνταριά (!!) κομμουνιστικά κόμματα. Ανάμεσα τους κι ένα τροτσκίζον, που είχε ιδρυθεί από τον Κάρλος Ποσάδας. Μετά λοιπόν από βαθιά σκέψη, γιατί το ζήτημα τους απασχόλησε εκ βαθέων, οι σύντροφοι αποφάσισαν πως σε περίπτωση εξωγήινης εισβολής θα συνταχθούν με τους εξωγήϊνους. Διότι, όπως καταχωρήθηκε στα πρακτικά κι ανακοίνωσαν, «λόγω της βιομηχανικής τους ανάπτυξης οι σύντροφοι απ’ τους άλλους

πλανήτες θα έχουν ήδη φθάσει στο σοσιαλισμό»! Απλά και παστρικά πράγματα, βασισμένα στην αλάνθαστη «επιστημονική» θεωρία, στο «Κεφάλαιο» και τ’ άλλα κόκκινα Ευαγγέλια. Τι δηλαδή; Να’ ρθουν τα πράσινα ανθρωπάκια με τα τρία πόδια και το ‘να μάτι στο κούτελο, κατευθείαν απ’ τον σοσιαλιστικό Παράδεισο, και μεις να συνταχθούμε με την μαύρη αντίδραση του ανθρωπίνου γένους; Ποτέ!

Πάντως, αδέρφια, μην ξεχνιόμαστε, μαρξιστές και νεοφιλελεύθεροι, κοντοχωριανοί είναι. Εκπροσωπούν τις δυο όψεις της βαρβαρότητας. Διότι, ό,τι δεν είναι ανθρωποκεντρικό οδηγεί με αληθινή επιστημονική βεβαιότητα στη βαρβαρότητα. Είτε θεοποιείς την «αυτορρύθμιση» της αγοράς, είτε την «ταξική πάλη» και τις θεωρίες περί υπεραξίας, συσσώρευσης κλπ, στο τέλος θερίζεις αίμα, φτώχεια και σκλαβιά, αφού πρώτα ξεχαρβαλώσεις την εθνική και κοινωνική συνοχή.

Ας δούμε λοιπόν με λογική και μετριοπάθεια τι πραγματικά λειτουργεί αλλού, πιο μείγμα στην κοινωνία και την οικονομία μειώνει την φτώχεια, απομακρύνει την βαρβαρότητα και διασφαλίζει την ελευθερία.

Σήμερα γέρνουμε προς την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού κι αυτό υπονομεύει όχι απλά τα δικαιώματα μας, την ποιότητα ζωής μας, την ίδια μας την ύπαρξη. Χρειάζεται λοιπόν μια άλλη συνταγή, ανθρωποκεντρική, μετριοπαθής κοινωνικά και οικονομικά και φυσικά ελληνική. Γιατί μπορεί να το «ξέχασε» στο βιβλίο του ο κάθε Μπογιόπουλος και στην πολιτική του ο κάθε Τσίπρας αλλά το Έθνος υπάρχει. Είναι το πρόσωπο μας στον κόσμο και στην Ιστορία…