Στην αρχή της κρίσης, ήταν πολλοί εκείνοι που διέβλεπαν πίσω από τις δυσκολίες και τα βάσανα που έρχονταν, μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξουν ριζικά και προς το καλύτερο όλα όσα είχαν δομηθεί λάθος στην χώρα κατά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Ορισμένως, ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο γράφων, και αυτή η οιονεί «αιρετική» άποψη είχε σταθεί η αφορμή για τοπρώτο του σημείωμα στο φιλόξενο Αντινιούζ.
Υπάρχουν όμως ακόμη ελπίδες να συμβεί κάτι τέτοιο, μετά από τρία χρόνια «χαλαρής» (από μεταρρυθμιστικής άποψης για να μην παρεξηγηθούμε) αντιμετώπισης της κρίσης που ταλανίζει την χώρα; Αν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, θα πρέπει να συμφωνήσει πως αυτές οι ελπίδες έχουν ψαλιδιστεί από την ρίζα τους και έχουν απομείνει ελάχιστες. Ποιος φταίει για αυτό;
Αρχικά, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο ΓΑΠ και η «ερασιτεχνική» κυβέρνησή του, που αντιμετώπισε το πρώτο κύμα της κρίσης σπασμωδικά, φοβικά και χωρίς επίγνωση της σοβαρότητας του συμβάντος. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση, επειδή άλλοι πλέον του καταλογίζουν ανήκεστο ελαφρότητα και άλλοι φτάνουν να τον χαρακτηρίσουν ακόμη και ενεργούμενο με ιδιοτελή κίνητρα. Πιστός στο δόγμα του πως η προφανέστερη λύση είναι συνήθως και η σωστότερη, ο γράφων θα επέλεγε την πρώτη εκδοχή.
Ευθύνες φέρουν και όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Μεγαλύτερες αυτές της κυβέρνησης Παπαδήμου, από την οποία αναμενόταν πολλά στο μεταρρυθμιστικό πεδίο, αλλά φευ! Ώδυνεν όρος και έτεκεν μυν. Ευθύνες πλέον αρχίζει να φέρει και η παρούσα τρικομματική κυβέρνηση, καθώς η περίοδος χάρητος έχει ήδη λήξει, με το ελαφρυντικό βέβαια της τιτάνιας προσπάθειας ανάκτησης της τρωθείσας αξιοπιστίας της χώρας. Μια προσπάθεια που ανάλωσε πολλούς από τους διαθέσιμους πόρους της (ανθρώπινους και πολιτικούς) και κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες του πολιτικού της χρόνου. Όμως αυτό ως δικαιολογία έχει πλέον «τελειώσει» και τούτη την ώρα, έχει αρχίσει και συσσωρεύει μεγάλα φορτία πολιτικών ευθυνών που κινδυνεύουν σύντομα να την καταστήσουν αναξιόπιστη.
Κατά κάποιον τρόπο ευθύνες φέρουν επίσης η τρόικα, οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εταίροι. Αναλογικά περισσότερες οι ευθύνες των Γερμανών, οι οποίοι κάνουν «κουμάντο» πλειοψηφικά στην τρόικα και ετσιθελικά στην ευρωζώνη. Οι ευθύνες των Γερμανών αυγαταίνουν, αν συνυπολογίσει κανείς τους διάφορους «εμπειρογνώμονες» τύπου Ράιχενμπαχ ή Φούχτελ καθώς και την task force που έχουν από διετίας εγκαταστήσει στην χώρα μας. Θα έπρεπε σαφώς λοιπόν να έχουν καλύτερη και εγκυρότερη γνώση των συνθηκών και των αναγκών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και να πιέζουν για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στους τομείς ακριβώς που χρειάζονται, αντί να κάθονται και να «παίζουν τις κουμπάρες» με το εγχώριο μεταλλαγμένο πολιτικό σύστημα, δεχόμενοι τις ανόητες και προδήλως παρελκυστικές αιτιάσεις του, κυρίως σε θέματα που άπτονται του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Ένα πελατειακό σύστημα, η μεταρρύθμιση του οποίου θα έπρεπε να αποτελέσει τον πρωταρχικό και απαράβατο στόχο τους, αν πραγματικά επιθυμούσαν το καλό της χώρας και της ευρωζώνης κατ’ επέκταση. Τώρα, με αυτές τις συμπεριφορές όλοι αυτοί και βασικά οι Γερμανοί, δείχνουν να μην ενδιαφέρονται πραγματικά για τον εξορθολογισμό της οικονομίας της χώρας και την θεσμική και κοινωνική της ανασυγκρότηση αλλά μάλλον μετατρέπονται ταχέος από το (διασωζόμενο ως φαίνεται) παρασιτικό, πελατειακό και ανίκανο πολιτικό σύστημα της Ελλάδα σε εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίοι τράγοι της τελικής του πανηγυρικής επικράτησης. Το πρόγραμμά τους δεν βγαίνει, και πώς να βγει, αφού τόσον καιρό επέτρεψαν στο τρομαγμένο πολιτικό μας σύστημα να μην το εφαρμόζει! Τον μουντζούρη αυτής της αποτυχίας, ενώ φαινομενικά θα τον χρεωθούν οι Γερμανοί και οι τροϊκανοί, στην πραγματικότητα θα τον φορτωθεί ο λαός μας για πολλές δεκαετίες ακόμη, αν τελικά οδηγηθούμε στην πλήρη αστοχία του προγράμματος και στην εθελούσια ή αναγκαστική έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Ευθύνες φέρει ασφαλώς και η αντιπολίτευση, η οποία στην πλειοψηφία της μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται το φοβερό διακύβευμα και σπεκουλάρει ασύστολα στους φόβους, την απελπισία και την απόγνωση του απλού πολίτη με στόχο την διατήρηση του παλιού αρρωστημένου πολιτικο-οικονομικού στάτους. Η αξιωματική αντιπολίτευση μάλιστα, αποτελεί παράδειγμα αμοραλισμού και ανευθυνότητας προς αποφυγή, καθώς σπεύδει να υιοθετεί όλα τα αιτήματα της «τρελαμένης» κοινωνίας, μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις που κοστίζουν σε χρήμα και (κυρίως) σε οπισθοδρόμηση, χωρίς ως τώρα να έχει παρουσιάσει την παραμικρή συγκεκριμένη και κοστολογημένη πρόταση εξόδου από το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Τέλος, μεγάλες ευθύνες φέρει και η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της. Ο «σοφός» λαός που στην δεδομένη περίσταση μονάχα σοφά δεν φέρεται και μονάχα λογικά δεν σκέφτεται. Ένας λαός, που για σαράντα χρόνια κατάντησε μια ασύντακτη, θορυβώδης και αχόρταγη ορδή από «πελάτες» των πολιτικών του, εξακολουθεί να άγεται και να φέρεται δυστυχώς από τις λίγες εκατοντάδες πολιτικούς «τενεκέδες» που κουδουνίζουν ασύστολα καθώς κατρακυλούν ολοένα και βαθύτερα στην κατηφόρα της πολιτικής ανυποληψίας και του πολιτικού αμοραλισμού. Ένας λαός που αρνείται πεισματικά να κοιτάξει στον καθρέφτη, να αναγνωρίσει τα λάθη και τις εγκληματικές του παραλείψεις, να πάρει πάνω του την ευθύνη και να αλλάξει σελίδα, όχι μονάχα στην οικονομία αλλά και σε μια σειρά άλλους τομείς, όπου ξεχασμένες αξίες και σκισμένες επιταγές του παρελθόντος (αξιοκρατία, αριστεία, σκληρή εργασία, κοπιώδης ευημερία, αληθινή παιδεία, πηγαία αίσθηση του δικαίου), μπορούν να γίνουν οδηγοί ενός πολύ διαφορετικού και επιτυχημένου μέλλοντος. Ένας λαός που του φταίνε πάντα οι άλλοι, οι «ξένοι», οι μόνιμοι επιβουλείς των «ασημικών» του, οι παντοτινοί βυσσοδομούντες εναντίον των συμφερόντων του.
Και τώρα, τι γίνεται αλήθεια; Η ευκαιρία έχει χαθεί για την χώρα; Υπάρχει μήπως κάποια ελπίδα της τελευταίας στιγμής, ώστε να μην χαθεί εντελώς το μομέντουμ και να καταφέρουμε να προχωρήσουμε στις αναγκαίες εκείνες μεταρρυθμίσεις, χωρίς τις οποίες θα επιστρέψουμε σε ένα παρελθόν δίχως αύριο;
Πιστεύω πως υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία. Απαιτείται όμως περίσσεμα Ηγεσίας – Τόλμης – Σοφίας! Επιβάλλοντα αστραπιαίες πολιτικές κινήσεις προς την κατεύθυνση των δομικών μεταρρυθμίσεων στην χώρα. Οι κινήσεις αυτές θα πρέπει να εκμεταλλευτούν το ελάχιστο «κενό τρόικας» που θα υπάρξει στην πράξη μετά τον Ιούνιο του 2013 και μέχρι το τέλος του έτους. Μετά, θα είναι πλέον αργά για αλλαγές, το πολιτικό – οικονομικό κατεστημένο θα έχει διασωθεί ατόφιο και ανεξάρτητα από τις αλλαγές που θα επισυμβούν η όχι στην ευρωζώνη, το στοίχημα για την Ελλάδα θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα. Μετά, θα έρθει δυστυχώς η ώρα της αναπαλαίωσης και της επιστροφής στο πουθενά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού. Ενός ανδρεοπαπανδρεϊσμού επί τα χείρω φυσικά, αφού θα λείπει το λούστρο των λαμπερών δανεικών κεφαλαίων προς διανομή (και ο ίδιος ο χαρισματικός Ανδρέας φυσικά), αλλά είμαι βέβαιος θα περισσεύουν ο κρατισμός, οι «πελάτες» και η φτώχεια.
Ισχυρίζομαι εν κατακλείδι, πως το δεύτερο εξάμηνο του 2013, θα είναι εξαιρετικά κρίσιμο για την χώρα! Οψόμεθα φυσικά.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου