«Η Συμφωνία της Βάρκιζας έσπασε. Έχουμε πόλεμο», γράφει σε έναν τοίχο. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Αλέξης Τσίπρας; Ίσως. Μόνο που πλέον ο «Καπετάν –Αλέξης» (ζητάμε συγνώμη από τον Άρη που μάλλον τρίζουν τα κόκκαλά του τώρα) έχει μαζί του, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή.
Θυμίζω:
Ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε τις εκλογές της 25ης Γενάρη βασιζόμενος στις ψήφους της Χρυσής Αυγής, μετατρέποντάς την έτσι σε επίσημο παίκτη στην πολιτική σκηνή. Επίσης, η Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου αμφισβήτησε τους νόμους του κράτους επειδή δεν τους είχαν ψηφίσει οι φυλακισμένοι της Χρυσής Αυγής
Τώρα, στο ΟΧΙ της Κυριακής, οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής είναι εξόχως καλοδεχούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν να έχει ο Πρωθυπουργός τη «δημοκρατική ευαισθησία» να πει πως «δεν θέλουμε αυτές τις ψήφους». Μα, γιατί να το πει θα μου πείτε. Αφού είναι σαφές πως όχι απλά τις θέλει, όχι απλά τις χρειάζεται, αλλά τις επιζητά. Όλες οι δημοσκοπήσεις εξάλλου αποτυπώνουν πως ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία ψηφοφόρων.
Το δημοψήφισμα, θεωρητικά, είναι η επιτομή, η γιορτή της δημοκρατίας, αλλά δε πρέπει να ξεχνάμε πως η Χούντα έκανε δύο, το ’68 και το’73.
Στο ίδιο πλαίσιο, το δημοψήφισμα δεν τηρεί τις προϋποθέσεις μιας πραγματικής άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι ένα δημοψήφισμα –πραξικόπημα. Θέτει σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο, χωρίς τον συνταγματικό χρονικό προκαθορισμό χωρίς ξεκάθαρο ερώτημα, ένα ψευδοδίλημμα, με σκοπό να αποσπάσει το βεβιασμένο “όχι”.
Όλα αυτά στοιχειοθετούν μία ακραία μορφή αυταρχισμού και προσπάθεια βίαιης επιβολής ενός σκληρού κλίματος διχασμού. Και κυρίως ωμής υφαρπαγής της ψήφου του ελληνικού λαού, ως προπέτασμα καπνού μπροστά στην αποτυχία και την ανικανότητα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί. Γιατί, ποιος λέει «ναι» σε νέους φόρους»;
Μέσα από το νέο μίγμα αριστερής ριζοσπαστικής αντιεξουσιαστικής εξουσίας και ακροδεξιού λαϊκισμού (διότι υπάρχει και αριστερός τέτοιος), που ζητάει νομιμοποίηση αυτής της υφαρπαγής, θέτοντας ένα δίλημμα που στην ουσία εκθέτει την ίδια. Διότι απλά απέτυχε στην διαπραγμάτευση. Η δική της η πρόταση, που κατά τη γνώμη μου κακώς δεν δέχτηκαν οι εταίροι, ήταν τόσο σκληρή, τόσο «λαιμητόμος» που δε θα περνούσε από τη Βουλή και εάν περνούσε δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί. Και η κυβέρνηση θα έπεφτε.
Και τώρα η «δημιουργική ασάφεια» των πρώτων ημερών της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει τώρα σε «καθοδηγούμενη ασάφεια».
Αυτό είναι το σχέδιο. Και είναι η πιο σύγχρονη μορφή φασισμού.
Μόλις χθες, «άγνωστοι» έκαναν μπάχαλο τη συνεδρίαση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, αμέσως μόλις έγινε αντιληπτό, πως θα έβγαινε ψήφισμα υπέρ της ευρωπαϊκής παραμονής της χώρας.
Εδώ και δύο μήνες μαζεύουν τα ταμειακά διαθέσιμα από παντού για να ταΐσουν το κομματικό τους κράτος, τη κομματική τους νομενκλατούρα. Ακριβώς όπως κάνουν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, πλέον ανθεί η πιο σύγχρονη βαρβαρότητα.
Vanzetti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου