Η υπονόμευση της θέσης μας έναντι της Τουρκίας έχει ονοματεπώνυμα. Καταρχήν Κώστας Σημίτης και βάλτε από δίπλα όλους τους «σώφρονες», «αντιεθνικιστές», «εκσυγχρονιστές» της πασοκάρας και της Αριστεράς, τους ανανιστές διακομματικούς υβριστές του Τάσσου κι όλο εκείνο τον απίθανο δημοσιογραφικό συρφετό, που μαζί με διάφορους φουλαράτους ιντελιγκέντσηδες άνθησαν επί Σημίτη, σαν εκείνο το σαρκοφάγο φυτό, που τρώει έντομα και πουλάκια και μυρίζει σαν ψοφίμι. Αυτοί καταπίνανε αμάσητες τις θέσεις των αντιπάλων μας, λοιδορούσαν τον μαχητικό πατριωτισμό ως μπας κλας και τους πατριώτες ως «τουρκοφάγους».
Η θεωρία εξημέρωσης του θηρίου είναι ιδιαίτερα προσφιλής στην ξέμπαρκή μας τάξη της ημιμάθειας, της «πολιτικής ορθότητας» και του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού, που υποδύεται την αστική. Είχαν -ακόμη έχουν μερικοί- την ακράδαντη πεποίθηση ότι, άμα ταΐσουμε την Τουρκιά λίγη Κύπρο, λίγο Αιγαίο και λίγο Θράκη, θα γίνει ώσμωση, θα γίνουμε καρντάσια κι οι μπίζνες θα κάνουν τα τάλαρα να κάνουν γκελ και να μας κυνηγάνε μέσα στους δρόμους, αντί να τα κυνηγάμε εμείς στο μεροκάματο. Ελεγαν ότι «φταίμε κι εμείς» και, αν κάνουμε σκόντο και συμψηφισμό, αυτό είναι πιο «ευρωπαϊκό» και θα οδεύσουμε στις λεωφόρους του μέλλοντος αδελφωμένοι, που κι αυτές, πάω στοίχημα, θα τις έφτιαχνε ο Μπόμπολας.
Ο Σημιταράς ο Κουρδοφάγος, όπως θεωρούσε πασέ τα κλαρίνα και τη βυζαντινή μουσική και προτιμούσε κάτι ρέστα από φράγκικες δυτικότροπες εκφάνσεις, π.χ. των Επτανησίων, θεωρούσε ακόμη πιο πασέ ό,τι είχε να κάνει με την αποτροπή. Τα Ιμια, οι S-300, το άγος Οτσαλάν, οι «γκρίζες ζώνες», όπως αργότερα η αναγνώριση των «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας κατά δω μεριά, είναι ανάμεσα σε αυτά που θέριεψαν την τουρκική επιθετικότητα. Ορεκτικά.
Αν είχε διαβάσει λίγη παραπάνω Ιστορία, θα ήξερε ότι οι Επτανήσιοι είχαν μια από τις μαζικότερες συμμετοχές στην Εθνεγερσία. Σκληροί κι αδιαπραγμάτευτοι πατριώτες, δεν ήταν τσιριπιπίμ τσιριπιπόμ με τα εκάστοτε αφεντικά - το αγωνιστικό τους πνεύμα πάντα στραμμένο στον ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας. Μπορεί να φορούσαν τα στενά, να μοιάζανε «ψαλιδόκωλοι» αλλά δεν ήταν. Κι έτσι βρέθηκαν πλάι πλάι με τ’ άλλα αδέρφια τους στα ταμπούρια του χρέους, από πάνκηδες Αρβανίτες, μαυροντυμένους Μανιάτες, φλογερούς Ρουμελιώτες και πολυμήχανους Μωραΐτες, έως Μακεδόνες και Κυπρίους. Η επαφή με τη Δύση δεν τους έκανε πιθήκους των Ιταλών ή των Αγγλων. Εξετίμησαν αυτά που έπρεπε και γι’ αυτό, π.χ., ήταν μαζική η κατάταξή τους στο Τακτικό του Φαβιέρου, διότι αυτοί οι πατριώτες των Επτανήσων είχαν γνωρίσει την ανάγκη ενός τακτικού στρατού για το νεογέννητο επαναστατικό κράτος.
Από το 1996 είχαμε μια ολική έκπτωση σε αυτό που θα ονομάζαμε σθεναρή πολιτική αποτροπής.
Η εθνική άμυνα για τους πολιτικοεπιχειρηματικούς μηχανισμούς λεηλασίας είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μόνον ως προς το εξοπλιστικό κομμάτι, διότι «πολλά τα λεφτά, Αρη». Το άλλο και ουσιαστικότερο κομμάτι, μαζί με την εκπαίδευση, το κατεξοχήν πολιτικό, που καλείται αποτροπή, η σταθερή και σθεναρή εκπομπή του μηνύματος ότι όχι απλά έχεις μαζέψει πολλά σίδερα και φονικά γκάτζετ αλλά ότι σε περίπτωση επίθεσης θα ανταποδώσεις αδίστακτα με ένα ισοδύναμο ή και πολλαπλάσιο χτύπημα, είναι αυτό που κυρίως ατόνησε. Θυμηθείτε, όταν ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης μίλησε για τα αυτονόητα της αποτροπής, με τι μένος σηκώθηκε μια δυσώδης γλίτσα ρουφιάνων να του επιτεθεί με πρωτοφανή χυδαιότητα.
Βλέπετε τότε, επί των ημερών του «καταλληλότερου», που αυτός άρχισε να πλανίζει τα σανίδια για την κάσα του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος εν τω μεταξύ έσπερνε το σιτάρι για τα κόλλυβα που τρώνε τώρα, όλος αυτός ο ροζ πολτός του ενδοτισμού είχε σηκώσει μύτη κι είχε πάρει αμπάριζα επιτιθέμενος σε πρόσωπα, οργανώσεις, διανοουμένους, ακόμη και στον μακαρίτη τον Χριστόδουλο. Ολοι οι καλοταϊσμένοι σμπίροι των συγκροτημάτων και των ξένων συμφερόντων τότε κυρίως αποθρασύνθηκαν. Οι υπογραφές τους περιφέρονταν σε κάθε είδους κείμενα με θέσεις αντίθετες στο εθνικό συμφέρον κι ευθυγραμμισμένες, όλως τυχαίως, με τα συμφέροντα των Αλβανών, Τούρκων ή Σκοπιανών σοβινιστών. Διότι αυτοί αυτό θεωρούν προοδευτικό, να χαϊδολογιέσαι με τους ξένους σοβινιστές και ισλαμοφασίστες, καθυβρίζοντας τους δικούς σου πατριώτες! Το έργο βέβαια του Κονδύλη θα παραμείνει κτήμα εσαεί του έθνους, απόσταγμα της σκέψης ενός αληθινού διανοουμένου, ενώ οι δικές τους ιδεοληπτικές πορδές στον άνεμο δεν θα πωλούνται ούτε για προσάναμμα.
Λοιπόν, εχθροί υπάρχουν. Δεν είναι φυλετικά κατώτεροι αλλά είναι εχθροί, διότι τα συμφέροντά τους αντιστρατεύονται τα δικά μας, συνιστούν κίνδυνο για την ασφάλεια του έθνους, από τη Χειμάρρα ως την Καρπασία. Μέγιστος εχθρός η ισλαμοφασιστική Τουρκία, με τον επίδοξο χαλίφη της.
Ο Σαμαράς εδώ, όσο κι αν γκρινιάζουμε, κάνει μεγάλη πολιτική. Το Κάιρο είναι μια ιστορική στιγμή, για την οποία χρειάστηκε μυαλό, θάρρος, προετοιμασία. Το καρέ πρέπει να κλείσει στο Τελ Αβίβ. Οι δρόμοι της ναυσιπλοΐας, της ενέργειας κι η ασφάλεια των χωρών μας υποδεικνύουν τα αυτονόητα. Χάσαμε πολύ χρόνο, αυτοϋπονομευθήκαμε με τα χαΐρια των σκυφτών «εχεφρόνων». Να δείξουμε με αυστηρότητα στο κράτος-συμμορία ότι η κρίση μας δεν είναι ευκαιρία τους. Η πολυεθνική Τουρκία έχει να χάσει πολύ περισσότερα από μας, κι όσα πλοία ή αεροπλάνα κι αν αγοράσουν η ελληνική λίμνη είναι γεμάτη από εκατοντάδες αβύθιστα θωρηκτά κι αεροπλανοφόρα…
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
* δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου