Στην Ελλάδα δεν βαριέσαι ποτέ. Τα βλέπεις όλα. Ο Αλέξης πήγε στο Αγιο Ορος. Ευλόγησον, κομισάριε. Κι ο συνοικιακός Λένιν, ο Μπογιόπουλος, έγραψε προ ημερών ένα άρθρο πως ο Μεταξάς είπε μεν «όχι», αλλά εννοούσε «ίσως» και κατά βάθος «ναι», καθότι υπάλληλος του αγγλικού ιμπεριαλισμού και του μπαμπέση του καπιταλισμού, που όλο πέφτουν αλλά όρθιοι μένουν. Ο Μεταξάς, βέβαια, νίκησε τους φασίστες, είχε μπαγλαρώσει όποιον φιλοχιτλερικό ξετρύπωνε η Ασφάλεια, παρότι αυτός, ένας αυταρχικός βασιλικός άνδρας υιοθετούσε το εξωτερικό τυπικό του φασισμού, με χαιρετούρες, στολές κ.λπ., σε αναζήτηση πολιτικής ταυτότητας. Ο ψιλομπολσεβίκος παρέλειψε ενοχλητικές λεπτομέρειες, όπως τις ντροπιαστικές παλινωδίες του ΚΚΕ για τη στάση του το 1940, όπως το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ ή πως τον Σεπτέμβριο του 1939, όταν οι Γερμανοί μπούκαραν στην Πολωνία από τη δύση, μπούκαραν και τα ιδεολογικά πρωτοξάδελφά τους, οι Σοβιετικοί, από την ανατολή και διαμοίρασαν τα ιμάτια του πολωνικού έθνους, ανταλλάσσοντας χαιρετούρες και φωτογραφιζόμενοι με τα ναζί συνεταιράκια τους στα νέα σύνορα.
Στις 5 Μαρτίου 1940 το πολιτικό γραφείο του ΚΚΣΕ, με συμμετοχή και του ίδιου του Στάλιν, κατόπιν εισήγησης του αρχηγού της NKVD, του διαβόητου Λαβρέντι Μπέρια, αποφάσισε την εκτέλεση όλων των αιχμάλωτων αξιωματικών του πολωνικού στρατού. Η NKVD, όμως, δεν έμεινε εκεί. Εκτός από τους 8.000 αξιωματικούς, εκτελέστηκαν 6.000 Πολωνοί αστυνομικοί και άλλοι 8.000 «αστοί», δικηγόροι, ιερωμένοι, γαιοκτήμονες κ.λπ. Περίπου 22.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τους δήμιους του Στάλιν με μια σφαίρα στον σβέρκο. Οι περισσότεροι στο δάσος του Κατίν, που έδωσε στη σφαγή το όνομά της. Αλλοι σε χώρους κράτησης στο Χάρκοβο, στο Καλίνιν κι αλλού. Υπήρξαν αδέρφια Πολωνοί αξιωματικοί που τον έναν τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί και τον άλλον η NKVD! Ο Στάλιν, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν το Κατίν και κάλεσαν διεθνή επιτροπή ουδετέρων να ελέγξει τα μακάβρια ευρήματα με τις εκατόμβες δολοφονημένων, έδωσε ρέστα προπαγάνδας, όπως κι οι ανά τον κόσμο πίθηκοί του, που μιμούνταν αστραπιαία κάθε του νεύμα, για να το φορτώσει στον Χίτλερ. Δεν έπεισε. Πριν από λίγα χρόνια ο Πούτιν παραδέχθηκε το έγκλημα και ζήτησε συγγνώμη. Οι κομμουνιστές προπαγανδιστές και σήμερα παραλείπουν να πουν πως η ευρωπαϊκή Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, κράταγε το φανάρι στον Χίτλερ όσο βομβάρδιζε την Αγγλία, ξέσκιζε τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, τη Γιουγκοσλαβία, ενώ ήδη χώνευε την Τσεχοσλοβακία, διότι ο αρχηγός της παγκόσμιας σέχτας τους, ο Στάλιν, τους είχε πει να το κάνουν γαργάρα. Οταν ο Αδόλφος παρασπόνδησε και του επιτέθηκε, τότε έστειλε χαρτάκι με άλλες οδηγίες στις ανά τον κόσμο κατευθυνόμενες νούλες του κι άλλαξαν τραγούδι. Τελικά, το «ηλίθιε» στον τίτλο του βιβλίου του το εννοεί ο Μπογιόπουλος. Θεωρεί πως όλοι είναι ανιστόρητοι σαν του λόγου του και καταπίνουν τη φτηνιάρικη προπαγάνδα του ως ηλίθιοι. Σε δε νεότερο πόνημά του ειρωνεύεται τους Ουκρανούς, που απαρνήθηκαν τον κομμουνισμό, αν τους αρέσουν τώρα αυτά που παθαίνουν.
Το δουλοπρεπές φασισταριό που κυβερνά τώρα την Ουκρανία, ιδεολογικά ξαδέρφια του Μπογιόπουλου κι αυτοί, ουδόλως είναι του γούστου μου, αλλά για το πώς περάσανε οι Ουκρανοί όταν κυβερνήθηκαν από τους χασάπηδες του Λένιν και του Στάλιν υπάρχει μια λέξη για απάντηση: Holodomor. Στα ουκρανικά «εξόντωση διά της πείνας». Το 1932-33, λόγω των καταστροφικών πολιτικών που είχε αποφασίσει το παπαδοπαίδι του Κρεμλίνου στην αγροτική παραγωγή, την παντί τρόπω εκβιομηχάνιση αλλά και στοχευμένων πολιτικών μαζικής εξόντωσης, περί τα 4.000.000 Ουκρανών έχασαν τη ζωή τους από πείνα. Η απαγόρευση των μετακινήσεων, τα ένοπλα αποσπάσματα της OGPU, ντυμένοι από πάνω ως κάτω με μαύρα δερμάτινα, που κατείσχαν τα ζώα κι ακόμη και τον σπόρο των σιτηρών, μην τυχόν και οι «αντιδραστικοί» αγρότες τον αλέσουν για ψωμί, οδήγησαν σε μαζικούς θανάτους από λιμοκτονία, ενώ παρατηρήθηκαν φαινόμενα κανιβαλισμού.
Η Ουκρανία, από το 2006, έχει με νόμο ανακηρύξει τα γεγονότα της Holodomor ως γενοκτονία, την οποία έχουν αναγνωρίσει άλλες 24 χώρες. Ο δρ Ραφαήλ Λέμκιν, ο «πατέρας» του όρου γενοκτονία, σε ομιλία του το 1953 είχε πει για τα τραγικά γεγονότα του 1932-33 στη Σοβιετική Ουκρανία πως «η καταστροφή του ουκρανικού έθνους είναι κλασικό παράδειγμα γενοκτονίας». Ο σπουδαίος αυτός Πολωνοεβραίος νομικός, το 1933, συγκλονισμένος και βασισμένος στη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων, παρουσίασε στο Νομικό Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών την εργασία του «Το έγκλημα της βαρβαρότητας», ως έγκλημα κατά του διεθνούς δικαίου, θεωρία που εξέλιξε στην ιδέα του εγκλήματος της γενοκτονίας ως εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Με την ταυτόχρονη ναζιστική και σοβιετική εισβολή στην πατρίδα του το 1939, ο διεθνούς φήμης κι ακεραιότητας νομικός κατατάχτηκε στον πολωνικό στρατό και πολέμησε γενναία τους ναζί στην πολιορκία της Βαρσοβίας, όπου και τραυματίστηκε. Στη διάρκεια του πολέμου έχασε συνολικά 49 συγγενείς του, ορισμένους στις υπό σοβιετική κατοχή πολωνικές περιοχές. Οι μόνοι επιβιώσαντες, ο αδερφός του κι η γυναίκα του με τους δυο γιους του στάλθηκαν από τους Σοβιετικούς σε γκουλάγκ, απ’ όπου επιβίωσαν με αγώνα του Λέμκιν, ο οποίος μετανάστευσε στις ΗΠΑ και δίδαξε στο Γέιλ και σε άλλα κορυφαία πανεπιστήμια. Ε, όσο να ’ναι έχει λίγο παραπάνω κύρος από τους νεοσταλινικούς προπαγανδιστές, δεν νομίζετε;
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
* Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου