Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης: Ο αριστερός «γάιδαρος» χάθηκε στην πλατεία Ταξίμ

Η ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς αντιμετωπίζει πάντοτε τα ζητήματα που 

αφορούν την Τουρκία με τρόπο ανιστόρητο, φαντασιακό και χωρίς να έχει ως 

πυξίδα της το εθνικό συμφέρον. Ενίοτε δε, η αφασιακή και ιδεοληπτική στάση της 

μάλλον ευνοεί τα τουρκικά συμφέροντα.

 

Θα θυμίσω την κατάπτυστη, πολιτικά, θέση της Ρένας Δούρου, σκιώδους… 

ΥΠΕΞ, τρομάρα μας, της Κουμουνδούρου, η οποία, στις 9 Μαΐου του 2012, εν 

μέσω εκλογών, αποβλέποντας στις μειονοτικές ψήφους, δήλωσε σε συνέντευξή της στη 

«Ζαμάν» (http://www.todayszaman.com/newsDetail_getNewsById.action?newsId=279910):

 

«Η Δούρου πρόσθεσε πως τα δυο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., έχουν τεράστιες ευθύνες για 

το ότι οι μουσουλμανικές μειονότητες έγιναν θύματα πολιτικών διακρίσεων. “Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντοτε 

ήταν υπεύθυνη πολιτική δύναμη που θέλει να εγγυηθεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ειδικά στη

 διάρκεια τούτων των δύσκολων καιρών” είπε η Δούρου»…

 

Προσέξατε φαντάζομαι τον πληθυντικό, «μουσουλμανικές μειονότητες». Η Ελλάδα, βάσει 

συνθηκών, αναγνωρίζει μόνο τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, η Αγκυρα και η κυρα-

Ρένα θεωρούν ότι υπάρχουν κι άλλες. Οι Τούρκοι ισλαμοφασίστες, ως γνωστόν, επιθυμούν να 

δημιουργήσουν θέματα και με δήθεν μειονότητες στην Κω, τη Ρόδο κ.λπ. Παραποίησαν τα λόγια 

της; Εκαναν τον ενικό πληθυντικό;

 

Σε κάθε περίπτωση είναι άθλιο να κατηγορείς τη χώρα σου σε μια εχθρική δύναμη. Είναι 

απρεπές, όταν η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη αυξάνει και πληθύνεται, ακμάζει, και η 

ελληνική μειονότητα στην Πόλη είναι πια, έπειτα από αλλεπάλληλους διωγμούς και καταπίεση, 

λίγες εκατοντάδες γέροντες κυρίως, να ξεστομίζεις αυτά, δίνοντας όπλα στον αντίπαλο, σε αυτόν

 που κατέχει την Κύπρο, αρνείται να αναγνωρίσει τις Γενοκτονίες που διέπραξε και καταπιέζει 

τόσους λαούς στη Μικρά Ασία κάτω από την μπότα του και τις στυγερές πολιτικές του.

 

Σήμερα, όταν διαγκωνίζεται η Αριστερά στο ποιος θα πρωτοκάνει «εκδήλωση 

συμπαράστασης» στους Τούρκους διαδηλωτές, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να πούμε καθαρά 

πως δεν χάσαμε τον γάιδαρό μας στην πλατεία Ταξίμ. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να πάρουμε 

θέση υπέρ των μεν ή των δε.

 

Από τη μια είναι ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν, με στενές σχέσεις με την Αλ Κάιντα και 

χρηματοδοτούμενος από τις ίδιες σαουδαραβικές, σουνίτικες πηγές. Βήμα βήμα επιβάλλει στην 

Τουρκία την καθαρά ισλαμική του ατζέντα. Ενώ η χώρα οικονομικά ανεβαίνει, όπως ανεβαίνει, 

διότι πρόκειται για τεράστια φούσκα, στον τομέα των ελευθεριών και δικαιωμάτων κατεβαίνει δυο

 δυο τα σκαλιά στου κακού τη σκάλα, ολοταχώς προς μια επιστροφή στον σκοταδισμό και 

ακόμη μεγαλύτερη ανελευθερία.

 

Από την άλλη είναι Αλεβίτες, ακροαριστεροί, κεμαλικοί φασίστες, νοικοκυραίοι, οικολόγοι, 

διανοούμενοι και «διανοούμενοι», τυχοδιώκτες και όποιος έχει συμφέροντα, ντόπιος ή ξένος, και

 θέλει, προβοκάρει. Στο σύνολό της αλλά και κάθε δύναμη ξεχωριστά η αντιπολίτευση αυτή είναι 

ουσιαστικά ακέφαλη. Η κύρια δύναμη όμως είναι οι πλατιές μάζες των Αλεβιτών, αιώνιο θύμα και

 αυτοί του τουρκισμού, σε κάθε του έκφανση. Καθημερινές οι διώξεις τους και αλλεπάλληλες οι 

σφαγές τους.

 

Τώρα υφίστανται πογκρόμ από τις ένοπλες δυνάμεις και τη δημόσια διοίκηση. Βλέπουν δε με 

πολύ ανησυχία την ενεργό ένταξη του Ερντογάν στο τυχοδιωκτικό και αιμοσταγές σουνιτικό τόξο,

 το οποίο σφαγιάζει τους Αλεβίτες στη Συρία. Στο ίδιο άλλωστε, αρκετά φιλελεύθερο, δόγμα 

ανήκει ο ίδιος ο Ασαντ και η ηγέτιδα τάξη της πολύπαθης Συρίας, της οποίας ο στρατός φαίνεται 

να κερδίζει τη μάχη απέναντι στις ορδές των τρομοκρατών που συνέρρευσαν ως λυσσασμένοι 

λύκοι στο έδαφός της, κάνοντας γενοκτονία χριστιανών, Σιιτών και Αλεβιτών. Η γρήγορη 

επικράτηση που ονειρεύτηκε ο Ερντογάν και οι διεθνείς κακοποιοί σύμμαχοί του έγινε 

κουρνιαχτός, ενώ βόμβες σκάνε πια και σε τουρκικό έδαφος.

 

Εύλογα λοιπόν οι Αλεβίτες της Τουρκίας θεωρούν ότι θα έρθει η σειρά τους, ότι τις κοινωνικές, 

πολιτικές και επαγγελματικές διώξεις θα τις ακολουθήσουν το παραδοσιακό λεπίδι και το 

πλιάτσικο. Αυτά άλλωστε είναι τα δύο παραδοσιακά θεμέλια του τουρκισμού: Γενοκτονία και 

λεηλασία.

 

Σε αυτή λοιπόν τη σύγκρουση μάλλον θα βγει προσωρινά επικρατέστερος ο Ερντογάν, αλλά θα 

σημάνει κατάδυση της χώρας του σε πιο βαθύ σκοτάδι και την αρχή του τέλους.

 

Χρέος μας λοιπόν, ως Ελληνες, δεν είναι να στηρίξουμε τον έναν ή τον άλλον. Από τη μια το 

αιμοσταγές χαλιφάτο, από την άλλη δυνάμεις που περιλαμβάνουν τους παλαιοναζί κεμαλικούς. 

Γενοκτόνοι με φέσι και γενοκτόνοι με πηλήκιο. Μπορεί η ηγεσία της όποιας Αριστεράς να 

«γλείφει» για καμιά μουσουλμανική ψήφο ή να «συμπαρίσταται» λόγω χαζοχαρούμενου 

διεθνισμού, όμως χρέος μας είναι να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, να 

εκπέμψουμε το αυστηρό μήνυμα της αποτροπής. Ετσι κι αλλιώς μια μέρα θα φαγωθούν. Να 

είμαστε λοιπόν όρθιοι και άγρυπνοι και κανένα Μνημόνιο δεν αποτελεί άλλοθι για το αντίθετο…