Τις θέσεις μας για τις διώξεις το διαδίκτυο τις γνωρίζετε και είναι πάγιες, ακόμα και όταν δολοφονικά καθάρματα σε συνεργασία με κομματικά επιτελεία νομίζουν ότι βάζουν στο στόχαστρο ακόμα και το “Ολυμπία”. Γι’ αυτό ούτε ονόματα θα κανιβαλίσουμε, ούτε καν θα μεταδώσουμε ειδήσεις με χαιρεκακία. Εδώ όλοι και όλες είμαστε ταγμένοι για την πατρίδα. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι βαλιτσοφόροι, κουκουλοφόροι, κουμπουροφόροι ή μισότρελλα κομματικά καθάρματα που βγάζουν παραγγελίες εξαγοράς, σπίλωσης ή εξόντωσης μας.
Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης όμως δεν μπορεί να στοχοποιηθεί ούτε ακόμα εάν γίνεται εργαλείο εκβιασμών. Αυτή είναι η αρχή μας.
Το άρθρο όμως του Κώστα Βαξεβάνη είναι συγκλονιστικό και πρέπει να σημάνει συναγερμό σε ότι έχει μείνει όρθιο σε αυτή την χώρα, ΤΩΡΑ. ΑΜΕΣΑ. Γιατί αποτελεί καταγγελία βρωμερού μηχανισμού που παραπέμπει βεβαίως
στις βρωμερές μεθόδους των οικονομικών δολοφόνων στα νύχια των οποίων έχει πέσει η Ελλάδα.
Γιατί μας θυμίζει τι είχε προηγηθεί πριν από την δολοφονία του Σωκράτη και την επιστολή του με τις τραγικές ομοιότητες, στην περιγραφή που κάνει ο Κώστας Βαξεβάνης. Μα και ο ίδιος ο Βαξεβάνης αναφέρει την Σέχτα ως παράδειγμα.
Γιατί πρέπει σήμερα να απαντηθεί το απλό ερώτημα:
Εάν είναι πλαστές οι αποδείξεις, τότε αυτοί που τις διοχετεύουν είναι εν δυνάμει δολοφόνοι. Πρέπει να βρεθούν ΣΗΜΕΡΑ, πράγμα πανεύκολο. Ουδείς (αλήθεια για την περίπτωση Χήτου γιατί δεν έχει γίνει καμμία σύλληψη, αφού υπάρχει μήνυση;) θα τολμούσε να δημοσίευε τέτοιο έγγραφο εάν δεν γνώριζε τον αποστολέα. ΟΥΔΕΙΣ.
στις βρωμερές μεθόδους των οικονομικών δολοφόνων στα νύχια των οποίων έχει πέσει η Ελλάδα.
Γιατί μας θυμίζει τι είχε προηγηθεί πριν από την δολοφονία του Σωκράτη και την επιστολή του με τις τραγικές ομοιότητες, στην περιγραφή που κάνει ο Κώστας Βαξεβάνης. Μα και ο ίδιος ο Βαξεβάνης αναφέρει την Σέχτα ως παράδειγμα.
Γιατί πρέπει σήμερα να απαντηθεί το απλό ερώτημα:
Εάν είναι πλαστές οι αποδείξεις, τότε αυτοί που τις διοχετεύουν είναι εν δυνάμει δολοφόνοι. Πρέπει να βρεθούν ΣΗΜΕΡΑ, πράγμα πανεύκολο. Ουδείς (αλήθεια για την περίπτωση Χήτου γιατί δεν έχει γίνει καμμία σύλληψη, αφού υπάρχει μήνυση;) θα τολμούσε να δημοσίευε τέτοιο έγγραφο εάν δεν γνώριζε τον αποστολέα. ΟΥΔΕΙΣ.
Εάν οι αποδείξεις είναι γνήσιες, τότε πρέπει να εντοπιστούν ΠΟΙΟΙ τις διανέμουν. ΠΟΙΟΙ επιλέγουν ποιόν θα στοχοποιήσουν και γιατί.
Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, είτε είναι πλαστές ή είναι γνήσιες. Και όποιος τις χαλκεύει ή τις διαρρέει, έχει υποπέσει σε βαρύτατα ποινικά αδικήματα, ακόμα και αν ο Βαξεβάνης είναι” συνωμοσιολόγος” στον συλλογισμό του.
Διαβάστε λοιπόν το άρθρο του Βαξεβάνη που κοινοποιείται και στην εισαγγελία από ανεξάρτητο φορέα σύμφωνα με τις πληροφορίες μας:
Οι περισσότεροι φίλοι και πολύ περισσότερο οι συνεργάτες, επιμένουν πως δεν χρειαζόταν αυτό το άρθρο. Καλά γελάσαμε με τα περί ΕΥΠ, λένε, μια χαρά εκτέθηκαν οι εισπράκτορες με BLOGάκι. Ακόμη και αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος που θα αναρωτηθεί «τι είναι αυτά με τον Βαξεβάνη;» θα βρεθούν άλλοι χίλιοι να του πουν «μα φυσικά τα αποτελέσματα της έντιμης Δημοσιογραφίας».
Έχω όμως άλλη άποψη. Όταν το 2012 υπάρχουν ενδείξεις για τη λειτουργία παρακράτους με μακρύ χέρι όχι του χωροφύλακα, αλλά της διατεταγμένης υπηρεσίας «δημοσιογράφων», το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις και αν σε συμφέρει επικοινωνιακά, αλλά ότι πρέπει να κάνεις το ένα και μοναδικό πράγμα: Να το πεις στον κόσμο.
Υπάρχει όμως και άλλος λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Ας υποθέσουμε πως κάποιος δημοσιογράφος, έντιμος με αποδοχή από τον κόσμο, ταγμένος στη Δημοσιογραφία και
μόνο, βρίσκεται νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι τι θα γίνει; Γενική κατακραυγή, που μπορεί να αντιστρέψει τα σχέδια όσων ήθελαν την φυσική του εξόντωση.
Αν δεν γίνει αυτό και προσπαθήσουν για τον ίδιο δημοσιογράφο να τον «δολοφονήσουν» ως προσωπικότητα; Για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος, έμμισθος του παρακράτους, με έναν υπόδικο πράκτορα και τον διαταραγμένο εγκέφαλο ο οποίος ηγείται της επικοινωνιακής πολιτικής ενός κόμματος, πάρουν απόφαση να διοχετεύσουν ένα συκοφαντικό έγγραφο και όσους πείσουν, τι γίνεται; Ο κόσμος γελάει. Όχι μόνο γιατί μπορεί να εμπιστεύεται τον δημοσιογράφο και τις αποκαλύψεις του, αλλά γιατί ξέρει πως ο καθένας μπορεί να φτιάξει ό,τι έγγραφο θέλει (όπως αυτό της φωτογραφίας με το όνομα Γιάννης Παρακρατάκος) σε ένα κομπιούτερ. Οπότε πάλι χαμένο το παιχνίδι.
Τι γίνεται όμως αν γίνει συνδυασμός των δύο σεναρίων; Δηλαδή αν ο δημοσιογράφος βρεθεί νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι και δίπλα του υπάρχει μια προκήρυξη της οργάνωσης «Σέχτα Επαναστατών ο νταβραντισμένος Μιχάλης», στην οποία αναγράφεται πως ο δημοσιογράφος ήταν πράκτορας μυστικών δυνάμεων, που ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα εγκλήματά του. Στην προκήρυξη υπάρχουν και στοιχεία από τη ζωή του δημοσιογράφου εμφανώς αληθινά, για να καλύψουν και κάποια άλλα που είναι ψέματα. Για παράδειγμα πως δημοσιογράφος είχε ταξιδέψει το καλοκαίρι του 2012 στην Τήλο (ναι, με την κοπελιά του) για να συναντήσει τον γνωστό πράκτορα ποντιακής καταγωγής Τζειμς Μποντ-ίδη (δεν υπάρχει). Εκείνη την ώρα κάποιοι θα θυμίσουν στην κοινή γνώμη πως κάτι τέτοιο είχε δημοσιευτεί κάποτε αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία. Και ίσως κάποιοι αναρωτηθούν : «Λες να ήταν αλήθεια;». Κανένας πάντως δεν θα χρεώσει στο παρακράτος μια δολοφονία. «Όλοι ίδιοι είναι και πού ξέρεις πού ήταν μπλεγμένος» θα ακουστεί ως αποτελεσματικός ψίθυρος.
Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί δεν είμαι φρουρούμενος και ούτε θα είμαι ποτέ. Δεν φοβάμαι το παρακράτος γιατί θα το κάνω ισχυρό. Γιατί η δύναμη του δημοσιογράφου πρέπει να είναι η εντιμότητα και η δουλειά του και προστασία του οι πολίτες. «Ο καθείς και τα όπλα του» που λέει και ο Ελύτης.
Έχω όμως άλλη άποψη. Όταν το 2012 υπάρχουν ενδείξεις για τη λειτουργία παρακράτους με μακρύ χέρι όχι του χωροφύλακα, αλλά της διατεταγμένης υπηρεσίας «δημοσιογράφων», το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις και αν σε συμφέρει επικοινωνιακά, αλλά ότι πρέπει να κάνεις το ένα και μοναδικό πράγμα: Να το πεις στον κόσμο.
Υπάρχει όμως και άλλος λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Ας υποθέσουμε πως κάποιος δημοσιογράφος, έντιμος με αποδοχή από τον κόσμο, ταγμένος στη Δημοσιογραφία και
μόνο, βρίσκεται νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι τι θα γίνει; Γενική κατακραυγή, που μπορεί να αντιστρέψει τα σχέδια όσων ήθελαν την φυσική του εξόντωση.
Αν δεν γίνει αυτό και προσπαθήσουν για τον ίδιο δημοσιογράφο να τον «δολοφονήσουν» ως προσωπικότητα; Για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος, έμμισθος του παρακράτους, με έναν υπόδικο πράκτορα και τον διαταραγμένο εγκέφαλο ο οποίος ηγείται της επικοινωνιακής πολιτικής ενός κόμματος, πάρουν απόφαση να διοχετεύσουν ένα συκοφαντικό έγγραφο και όσους πείσουν, τι γίνεται; Ο κόσμος γελάει. Όχι μόνο γιατί μπορεί να εμπιστεύεται τον δημοσιογράφο και τις αποκαλύψεις του, αλλά γιατί ξέρει πως ο καθένας μπορεί να φτιάξει ό,τι έγγραφο θέλει (όπως αυτό της φωτογραφίας με το όνομα Γιάννης Παρακρατάκος) σε ένα κομπιούτερ. Οπότε πάλι χαμένο το παιχνίδι.
Τι γίνεται όμως αν γίνει συνδυασμός των δύο σεναρίων; Δηλαδή αν ο δημοσιογράφος βρεθεί νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι και δίπλα του υπάρχει μια προκήρυξη της οργάνωσης «Σέχτα Επαναστατών ο νταβραντισμένος Μιχάλης», στην οποία αναγράφεται πως ο δημοσιογράφος ήταν πράκτορας μυστικών δυνάμεων, που ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα εγκλήματά του. Στην προκήρυξη υπάρχουν και στοιχεία από τη ζωή του δημοσιογράφου εμφανώς αληθινά, για να καλύψουν και κάποια άλλα που είναι ψέματα. Για παράδειγμα πως δημοσιογράφος είχε ταξιδέψει το καλοκαίρι του 2012 στην Τήλο (ναι, με την κοπελιά του) για να συναντήσει τον γνωστό πράκτορα ποντιακής καταγωγής Τζειμς Μποντ-ίδη (δεν υπάρχει). Εκείνη την ώρα κάποιοι θα θυμίσουν στην κοινή γνώμη πως κάτι τέτοιο είχε δημοσιευτεί κάποτε αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία. Και ίσως κάποιοι αναρωτηθούν : «Λες να ήταν αλήθεια;». Κανένας πάντως δεν θα χρεώσει στο παρακράτος μια δολοφονία. «Όλοι ίδιοι είναι και πού ξέρεις πού ήταν μπλεγμένος» θα ακουστεί ως αποτελεσματικός ψίθυρος.
Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί δεν είμαι φρουρούμενος και ούτε θα είμαι ποτέ. Δεν φοβάμαι το παρακράτος γιατί θα το κάνω ισχυρό. Γιατί η δύναμη του δημοσιογράφου πρέπει να είναι η εντιμότητα και η δουλειά του και προστασία του οι πολίτες. «Ο καθείς και τα όπλα του» που λέει και ο Ελύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου