ΜΝΗΜΗ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ – ΜΥΑΛΟ ΚΟΚΚΟΡΑ

Πριν λίγο, στο δελτιο ειδήσεων, άκουσα τις διευκρινήσεις του Ντράγκι σχετικά με το ελληνικό  χρηματοδοτικό πρόγραμμα και τις προϋποθέσεις.

Α. Να ολοκληρωθεί η αξιολόηση της ελληνικής οικονομίας,

Β. Να πληρωθεί τον Ιούνιο ένα  γιγάντιο ομόλογο,

Γ. Να γίνει ένα νέο μνημόνιο με συμμετοχή ΕΚΤ και ΔΝΤ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θριαμβολόγησε και καθύβισε τη ΝΔ για την κατατρομοκράτηση του λαού. Και τότε ήταν που θυμήθηκα τον ΓΑΠ. Θυμήθηκα, όταν υποδεχόταν κάποιους επισήμους της Ευρώπης,  που είχε μαζευτεί κόσμος έξω   και τον γιουχάιζε. Τι έκανε ; Ευχαριστούσε τον κόσμο, βάζοντας το χέρι στη θέση τις καρδιας!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αποφάσισε ότι αυτή ήταν θετική εξέλιξη και σίγουρα αυτοί οι πολίτες, με το μυαλό κόκκορα και τη μνήση χρυσόψαρου, έκριναν ότι έτσι πρέπει να είναι. Και θα «δώσουν μια ευκαιρία στο καινούριο, ώστε να μη θεωρηθούν και δεδομένοι από το παλιό». Ακριβώς όπως έκαναν και με τον ΓΑΠ.

Ναι, υποφέραμε πολύ αυτά τα πέντε χρόνια. Μείναμε πανί με πανί, στην κυριολεξία. Τα αποθέματα και των οικονομιών αλλά και της υπομονής μας εξαντλήθηκαν. ‘Ομως....

Όμως, τα χρήματα που στερηθήκαμε για την Ελλαδίτσα μας και για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας δεν κατασπαταλήθηκαν σε κομματικά όργια, αλλά σε πληρωμές που οφείλαμε να κάνουμε.

Έχουμε την τρελή επιθυμία να τους τιμωρήσουμε για όλη την αγωνία και τη στέρηση που μας προκάλεσαν, αλλά μήπως αντιδράσουμε σαν τον απατημένο  σύζυγο, που για να τιμωρήσει τη γυναίκα του, έκοψε τα γεννητικά του όργανα;  

Το καινούριο τι θα φέρει;

Είτε τη χοντρή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ είτε  τον «θάνατο» που ευαγγελίστηκε ο κος Μπαρουφάκης. Στην πρώτη περίπτωση, οι  Έλληνες θα πληρώσουν σκηρούς όρους  (θυμηθείτε την Κύπρο) για τη μαγκιά του  εύελπη νέου που πριν από δύο χρόνια ήταν ανάμεσα στους αναρχικούς που έκαιγαν την Ελλάδα –αλλά σήμερα απαιτεί να άρχει-, ‘οσο για τη δεύτερη περίπτωση, δεν πιστεύω να αμφιβάλλει κανένας ότι πρόκειται για το δικό μας θάνατο και όχι του κου Μπαρουφάκη, ο οποίος θα συνεχίσει να ζει καλοπληρωμένος στη χώρα που τον χρηματοδοτεί.

Αυτά όλα σκεφτόμουν, ελπίζοντας ότι οι Έλληνες δε θα πέσουν πάλι στην ίδια παγίδα, ότι για μια φορά θα πάψουν να είναι χρυσόψαρα  και θα ξυπνήσουν.

 ΕΡΜΗΣ