Το ΔΝΤ αρέσκεται να ρίχνει αλάτι στις πληγές. Η επικεφαλής του οργανισμού Christine Lagarde επισκέφτηκε προσφάτως την Ουάσιγκτον, ζητώντας περισσότερα δισεκατομμύρια, ώστε το ΔΝΤ να συνεχίζει να στηρίζει χρεοκοπημένες τράπεζες στην Ευρώπη, και να αλυσοδένει με χρέη διάφορα αναπτυσσόμενα κράτη του πλανήτη.
Η Lagarde έχει αποστολή να μαζέψει άλλα $500 δις για το ΔΝΤ, με σκοπό περαιτέρω διασώσεις ευρωπαϊκών χωρών, ή αλλιώς για την αντιμετώπιση «κρίσεων».
Η έκκλησή της για λεφτά έγινε 64 χρόνια μετά την υπογραφή του σχεδίου Μάρσαλ, ζητώντας από τους Αμερικανούς φορολογούμενους να ψάξουν βαθιά μέσα στη καρδιά τους, και να θυσιαστούν για το σύνολο, για να βοηθήσουν να ξοφληθούν οι λογαριασμοί της Ευρώπης.
Μόνο που σήμερα δεν έχουμε 1948, και η Ευρώπη δεν προσπαθεί να συνέλθει από τον ναζισμό. Έχουμε 2012, και η ευρωζώνη αποσυντίθεται, επειδή ως ιδέα από την αρχή ήταν λάθος. Οι ρωγμές της ήταν εξ αρχής εμφανείς, παρά τις προσπάθειες της συμμορίας της Goldman Sachs να καλύψει τις ανταλλαγές χρέους που βοήθησαν την Ελλάδα να ενταχθεί με ψέματα στην ευρωζώνη, με την συμμορία να κερδίζει το 12% όλων των εσόδων της του 2001 σε μια μόλις ημέρα. Η Lagarde δεν αναφέρθηκε σε αυτή τη κομπίνα στη διάρκεια της ομιλίας της, αλλά διαβεβαίωσε το ακροατήριο ότι τα χρήματα του θα χρησιμοποιηθούν με προσοχή.
Το περίεργο με όλα αυτά είναι ότι κάποιοι περιμένουν πως ο κόσμος θα τα πιστέψει.
Όποιος όμως γνωρίζει το παρελθόν του ΔΝΤ, και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, ξέρει και πως θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα χρήματα. Ως τρόπος για να υπογράψουν οι κυβερνήσεις την καταδίκη (σε χρέος) των λαών τους.
Στη δεκαετία του 1990, το ΔΝΤ έθεσε όρους, προκειμένου να δανείσει την Βραζιλία, που ήθελαν τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της χώρας. Στη συνέχεια πίεσε για την εφαρμογή τους.
Στο Περού το 1978, το ΔΝΤ κατάφερε να τετραπλασιάσει την παράνομη παραγωγή κόκας, αφού εξαθλίωσε τους αγρότες, δίνοντας τους την επιλογή ή να πεινάσουν ή να καλλιεργήσουν κόκα. Οι αγρότες επέλεξαν το δεύτερο.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, και πολλές κομπίνες. Δισεκατομμύρια δολάρια που το ΔΝΤ δάνεισε στη Ρωσία (1990ς) κατευθύνθηκαν στους ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων ολιγαρχών γκάνγκστερ.
Ένα συγκεκριμένο δανειακό πακέτο ύψους $4.8 δισ που δόθηκε από το ΔΝΤ, μπήκε από τη μία πόρτα της ρωσικής κεντρικής τράπεζας, και βγήκε από την άλλη. Ο λαός δεν είδε ούτε ένα ρούβλι στις τσέπες του. Απλά συνέχισε να πάσχει από ανεργία, απώλειες στο χρηματιστήριο, και υποτίμηση του ρωσικού νομίσματος σε επίπεδο μεγάλου κραχ.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των «επιχειρήσεων» είναι πάντα το ίδιο. Ο κόσμος θεωρεί (δικαίως) ότι του φορτώνουν τον λογαριασμό κάποιου άλλου,
και αποφασίζει να βγει στους δρόμους. Αυτό βλέπουμε να γίνεται στην Ευρώπη από τότε που ξέσπασε η κρίση, και σήμερα το φαινόμενο ενισχύεται. Την περασμένη εβδομάδα αυτοκτόνησε μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο ένας 77χρονος συνταξιούχος, επειδή όπως έγραψε, δεν ήθελε να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια. Το ΔΝΤ εξέδωσε ανακοίνωση, δηλώνοντας την θλίψη του για το περιστατικό, όμως οι Αθηναίοι ξαναβγήκαν στους δρόμους, συγκρουόμενοι με την αστυνομία.
Αυτού του είδους οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες δεν είναι απλά προβλέψιμες, αλλά αποτελούν και μέρος του γενικότερου σχεδίου. Τα έγγραφα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που διέρρευσαν το 2001, περιγράφουν τα τέσσερα στάδια της λεηλασίας ενός κράτους, μεταξύ των οποίων και το στάδιο των ταραχών. Ο λαός βγαίνει στους δρόμους ενάντια στα μέτρα λιτότητας που συνοδεύουν τα δάνεια του ΔΝΤ, αναγκάζοντας το ξένο κεφάλαιο να φύγει, και τα κράτη να χρεοκοπήσουν, με αποτέλεσμα οι διάφοροι ξένοι κερδοσκόποι να αγοράσουν τα πάντα σε μισή τιμή!
και αποφασίζει να βγει στους δρόμους. Αυτό βλέπουμε να γίνεται στην Ευρώπη από τότε που ξέσπασε η κρίση, και σήμερα το φαινόμενο ενισχύεται. Την περασμένη εβδομάδα αυτοκτόνησε μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο ένας 77χρονος συνταξιούχος, επειδή όπως έγραψε, δεν ήθελε να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια. Το ΔΝΤ εξέδωσε ανακοίνωση, δηλώνοντας την θλίψη του για το περιστατικό, όμως οι Αθηναίοι ξαναβγήκαν στους δρόμους, συγκρουόμενοι με την αστυνομία.
Αυτού του είδους οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες δεν είναι απλά προβλέψιμες, αλλά αποτελούν και μέρος του γενικότερου σχεδίου. Τα έγγραφα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που διέρρευσαν το 2001, περιγράφουν τα τέσσερα στάδια της λεηλασίας ενός κράτους, μεταξύ των οποίων και το στάδιο των ταραχών. Ο λαός βγαίνει στους δρόμους ενάντια στα μέτρα λιτότητας που συνοδεύουν τα δάνεια του ΔΝΤ, αναγκάζοντας το ξένο κεφάλαιο να φύγει, και τα κράτη να χρεοκοπήσουν, με αποτέλεσμα οι διάφοροι ξένοι κερδοσκόποι να αγοράσουν τα πάντα σε μισή τιμή!
Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ινδονησία το 1998, και στη Βολιβία το 2000. Συνέβη επίσης στον Ισημερινό και στην Αργεντινή το 2001.
Οι σημερινές εξελίξεις στην Ευρώπη δεν είναι ακριβώς οι ίδιες με αυτά που συνέβησαν αλλού, αλλά μάλλον αποσκοπούν στη συγκέντρωση της ισχύος και της εξουσίας στην ΕΕ και στην ΕΚΤ. Όμως, η κρίση έδωσε την μοναδική ευκαιρία στο ΔΝΤ να βάλει το πόδι του στα ευρωπαϊκά ζητήματα.
Έτσι λοιπόν παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι, και για αυτό οι πολιτικοί χαίρονται να το παίζουν. Μετά από λίγο διάστημα στον θάλαμο διακυβέρνησης, πηδάνε με χρυσό αλεξίπτωτο, αφήνοντας τον λαό (επιβάτες) να πέσει με το αεροσκάφος μέσα σε μια πύρινη φούσκα που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Αυτό το παιχνίδι παίζει και η Christine Lagarde.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου